Biblia

Dziś będzie parę słów na temat Dekalogu a dokładniej o czwartym.

Czcij ojca swego i matke swoją.
W czwartym przykazaniu czytamy: „Czcij ojca twego i matkę twoją, abyś długo żył na ziemi, którą Pan, Bóg twój, da tobie” (Wj 20, 12),
Salomon, najmądrzejszy człowiek, namawiał dzieci aby były posłuszne swoim rodzicom (Przypowieści Salomona 1.8; 13.1; 30.17). Mimo, iż możemy wyrosnąć spod ich bezpośredniej opieki rodzicielskiej, to jednak nie możemy „wyrosnąć” z Bożego nakazu szanowania własnych rodziców. W greckiej Septuagincie odpowiednikiem „czcij” jest czasownik tíma. Czasownik ten wyraża relację między kimś niższym a kimś wyższym. Między kimś małym a kimś wielkim.W dzisiejszych czasach propaguje się relacje bardziej partnerską między rodzicamia a dziećmi.Coraz częściej popularyzowane są stosunki których rodzice prawie na równi ze sobą stawiają swoje dzieci. Rodzice nie nakazują, są przyjaciółmi, zapewniają utrzymanie materialne i wsparcie moralne, ale wymagają szczerości i lojalności. Dzieci w partnerskiej rodzinie mają swoją wolę i decydują o swoich wyborach.Biblia ma jednak inny pogląd na relacje w rodzinie ,w Liście do Kolosan 3:20 polecono dzieciom: „Bądźcie posłuszne swym rodzicom we wszystkim, bo to się podoba Panu”.
Na przykład, ktoś może nie zgadzać się z decyzją prezydenta, ale wciąż powinien go szanować z tytułu zajmowanej przez niego pozycji przywódcy naszego kraju.Jak pisze Piotr :Wszystkich szanujcie, braterstwo kochajcie, Boga się bójcie, króla poważajcie.1 Piotra 2:17
Bycie rodzicem to jedna z najbardziej odpowiedzialnych misji, na jaką decydują się ludzie. Niestety, im mniejsza jest ich wiedza na temat wychowania i świadomość tego, jak ważne zadanie mają do wykonania, tym więcej krzywdzących słów wypowiedzą i czynów się dopuszczą.Zranienia zamykają nas przed otwartością.Zamykamy się na dar miłości i tym samym kochamy w bardzo ograniczonym zakresie.
W czasach biblijnych to ojciec był odpowiedzialny za przekazywanie wartości i kształtowanie dzieci. Biblijne wychowanie to nie tylko obowiązek, ale coś, co przynosi spełnienie i radość.
Oczywiście nie dam złotej rady jak wychowywać dzieci tak samo Biblia jej nie poda a jedynie nakreśli pewien obraz,czyli że mamy kierować się wzajemną miłością i szacunkiem,z poszanowaniem hierarchii społecznej i rodzinnej.

Ewangeliczny Kościół Domowy
Jako Ewangeliczny Kościół Domowy stanowimy wspólnotę ludzi, która powierza swoje życie Jezusowi i z całego serca wierzą w Jezusa Chrystusa jako swojego jedynego Zbawiciela i Pana.
Dlaczego dom a nie wielki wystrojony gmach.
Architekci i konsultanci biznesowi dawno temu zdali sobie sprawę z tego, że budynki i ich wystrój będą wpływały na ludzkie nastroje i ich relacje. Można pomyśleć o przysłowiowym biurku bankiera i krzesełku klienta. Siadając na krześle, biurko masz na wysokości szyi i czujesz się mały i bardzo podrzędny wobec bankiera. Już w starożytności świątynie były wielkimi budowlami przykładem takiego obszaru są Delfy. Najstarszą znaną świątynię grecką odkryto na wyspie Keos. Gromadząc się w małym gronie poznajemy się nawzajem i łatwiej jest przekazać Słowo Boże.Daje nam również możliwość zadawanie pytań na tematy wiążące się z naszym życiem jako chrześcijanina.Takie jak,czy powinniśmy angażować się w polityke danego państwa,i wiele innych.
Życie Domowego Kościoła jest niezwykle skutecznym środkiem ewangelizacji. W całej historii judeochrześcijańskiego świata ludzie decydowali się żyć zgodnie ze swoją wiarą zarówno w domu, jak i w przestrzeni publicznej. Historia zbawienia została tym samym na zawsze zmieniona przez małe społecności chrześcijańnkie,zniszczone przez nie ma co ukrywać,kościół rzymski pod patronatem cesarzy.
W co wierzymy
„Wierzę w Boga, Ojca wszechmogącego, Stworzyciela nieba i ziemi.I w Jezusa Chrystusa, Syna Jego jedynego, Pana naszego, który się począł z Ducha Świętego, narodził się z Marii Panny. Umęczon pod Ponckim Piłatem, ukrzyżowan, umarł i pogrzebion. Zstąpił do świata umarłych.Trzeciego dnia zmartwychwstał. Wstąpił na niebiosa, siedzi po prawicy Boga Ojca wszechmogącego. Stamtąd przyjdzie sądzić żywych i umarłych. Wierzę w Ducha Świętego, święty Kościół powszechny, społeczność świętych, grzechów odpuszczenie, ciała zmartwychwstanie, żywot wieczny.Amen.”

Dom zgromadzenia,w którym gromadzili się pierwsi chrześcijanie.
Listy Pawła oraz Dzieje Apostolskie przynoszą wzmianki o tym, że pierwsi chrześcijanie spotykali się w prywatnych domach należących do rodzin współwyznawców.Domus ecclesiae zostały znalezione głównie we wschodniej części Cesarstwa.Pierwsze budowle chrześcijańskie o założonej funkcji sakralnej zaczęły powstawać około 180 roku i używano dla nich określenia domus ecclesiae.
Pozdrawiają was zgromadzenia Azji. Pozdrawiają was w Panu bardzo Akwila i Pryscylla ze zgromadzenie (ekklēsiai), który jest w ich domu.
Tło historyzcne.
 Dekret wydany w 49-50 r. n. e. Rzymski historyk Swetoniusz napisał: "Iudaeos impulsore Chresto assidue tumultuantes Roma expulit" (Żydów wypędził z Rzymu za to, że bezustannie wichrzyli, podżegani przez jakiegoś Chrestosa) (możliwe, że Swetoniusz przeinaczył słowo "Chrystus", "Pomazaniec" na "Chrestos"); Dekret został uchylony przez następcę Klaudiusza - Nerona około 54 r. n. e.Pierwsi chrześcijanie byli prześladowani zarówno przez żydów, z których religii chrześcijaństwo się wywodzi, jak też przez Imperium rzymskie, na którego terenie rozwijała się ta nowa religia.
Chrześcijan prześladowano i skazywano za nieskładanie ofiar panteonowi rzymskich bogów,Cesarz Decjusz w połowie III wieku wydał edykt zmuszający do publicznego oddawania czci rzymskim bogom pod nadzorem komisarzy. Odmowa była karana więzieniem, torturami bądź śmiercią.Dlatego tak ważną rolę odgrywały domy zgromadzenia w którch panowała miłość , pokój i wpieranie się nawzajem w tych trudnych czasach.
W rzymskich rodzinach czczono wiele bóstw opiekuńczych. Wierzono, że dobre duchy otaczają człowieka od narodzenia,oddając cześć bóstwom a wyróżniano wiele rodzajów, np. Lares Urbani – opieka nad państwem;Lares Publici – nad całym miastem,dowało poczucie bezpieczeństwa.
Przyjęcie nowej wiary przez poganina powodowało zerwanie ze starym sposobem postrzegania świata.Zmianę przekonań czy sposobu myślenia powoduje najczęściej niepokój, brak poczucia bezpieczeństwa i niestałość. Częstym zarzutem formułowanym przeciwko chrześcijanom był ateizm, rozumiany w języku epoki jako odrzucenie udziału w sprawowanym oficjalnie kulcie. Oskarżenia kierowane przeciwko chrześcijaństwu przez uczonych były odpierane przez apologetów. Apologie zmuszały do formułowania i wyjaśniania jasno zasad wiary chrześcijan. Weźmy za przykład traktat Orygenesa „Przeciw Celsusowi”. Celsus wyśmiewa chrześcijaństwo i oskarża: Cóż to za religia, która nie ma ani swoich świątyń, ani podobizn bogów, ani szat i naczyń liturgicznych ! Apologeta odpowiada: To prawda, nic z tego nie posiadamy. Ale naszymi świątyniami są nasze serca, podobiznami Boga – wiara, a szatami i naczyniami liturgicznymi – nasze uczynki.